Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Το ΕΡΩ-ς-τημα....Δεν θ' απαντηθεί ποτέ.....

Κι εκεί που καθόμουν που λες μια χαρά...
στα δύο μου αυγα....
Χτυπάει η πόρτα.... (ΝΟΚ ΝΟΚ ΝΟΚ! - δυνατά)
Σκέφτομαι να ρωτήσω, πριν ανοίξω... όπως μ' έμαθε η μαύρη Αθηναική μοίρα...
αλλά εντελώς αφηρημένη.... και με χαλαρές σκέψεις στο μυαλό,
Ανοίγω.
Μια γλυκιά αύρα κι απότομη, μου παίρνει τα μαλλιά, και κάνω ένα βήμα πίσω, από την φόρα της...στην πόρτα,
κανείς!
Κλείνω.
Στέκομαι, αμίλητη, αλλά χωρίς να το συνειδητοποιώ χαμογελάω, στην όμορφη, γλυκιά, αεράτη,
και μοσχομυριστή αύρα που ακόμα τυλίγεται γύρω μου.....κι ακόμα μου ανακατώνει τα μαλλιά,
σαν να μπαίνει ρεύμα αέρος σ' όλο το σπίτι.....
Κλείνω τα μάτια, αγκαλιάζω τα πλευρά μου , και εισπνέω βαθιά.....
για κάποιον ανεξήγητο λόγο.... μυρίζει 'εντονο αρσενικό.... και μ' αρέσει..... Μ' ερεθίζει σύγκορμη....

Ανοίγω τα μάτια, τινάζω το κεφάλι μου, να ξεθολώσουν οι σκέψεις....
και ,
συνεχίζω αυτό που έκανα και πριν το χτύπημα στην πόρτα μου,
ξεχνώντας το, ως τυχαίο περιστατικό, και μη δίνοντας καμμία σημασία.....
Μέσα στο σπίτι, υπάρχει κόσμος....
Τηλέφωνα χτυπάνε, για δουλειές ή για ραντεβού για καφέ κ διάφορες εξόδους.....
Συνεχίζω να μυρίζω το άρωμα....χωρίς την συνείδηση οτι , όντως το κάνω....
Η πόρτα ανοίγει κ κλείνει πολλές φορές.... για φίλους και για εχθρούς,
για συγγενείς και για χρωστούμενα....
 για Καλωσόρισμα... μα και για Αντίο....
Μέσα στο σπίτι αλλάζει το σκηνικό, από νύχτα σε μέρα, από Καλοκαίρι σε Χειμώνα....
από πολύ βαρύ οικιακό εξοπλισμό σε μία κ μοναδική καρέκλα......
Το άρωμα όσο περνάει ο καιρός μυρίζει δυνατότερα.... και παρεισφρύει σ' όλους τους πόρους του δέρματος,
αλλά και του μυαλού εν τέλει...
Ειμαι ευτυχισμένη, με συνεπαίρνει....στροβιλίζω γύρω μου, τραγουδώντας....
Γιατί τραγουδάω? Αναρρωτιέμαι ξαφνικά....
Αποκτά μιλιά, κι αρχίζει να σιγοτραγουδάει κι αυτό....
γιατί με θέλεις....μου απαντάει, γιατί για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου,στην ανύπαρκτη αιωνιότητα, Μπορείς να μ' έχεις!
.....να ψιθυρίζει λόγια που ήθελα ν' ακούσω.....
αποκτάει αφή, και μ' αγγίζει.... με χαιδέυει.... με χαιδεύει κι εκεί που πολλοί δεν τολμούν να χωθούν.....Με χορεύει....
και με στριφογυρνάει..... και με σφίγγει
και με διώχνει....και με σπρώχνει..... και με χαστουκίζει.....
και Πονώ!

και μετά Σιωπή.
και τίποτε άλλο.

Γιατί πονώ? 

Συνήθως οι άνθρωποι θυμώνουν όταν τους πάρουν αυτό που τους δώσανε, ξαφνικά και χωρίς αιτία,
αλλά 
δεν έχω αυτήν την "πολυτέλεια"...
με ποιόν να θυμώσω? Με τί να τα βάλλω?
Με το τίποτα?
Με τον αέρα?
Η με το άρωμα?.....
Χαμογελώ και πάλι, με συνείδηση αυτή τη φορά..... οτι γεύτηκα..... το ωραιότερο ίσως των αρωμάτων.....
Για φαντάσου να μην είχα την τύχη....να το μυρίσω ή να το γευτώ....Ποτέ?..............
Τι κρίμα να μην μπορώ να το έχω κ πάλι.....
Να μην μπορώ να το κλείσω σε μπουκάλι......
Να μην μπορώ να το "πείσω".....να μείνει μέσα μου.....Πάνω μου....για
"πάντα"....

Πόσο τραγικά Λίγος, και άδειος νιώθει ο άνθρωπος....
μπροστά στη μαγεία που τελειώνει.........

(το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ....)

4 σχόλια:

  1. 'Ο,τι γευτείς ή οσμιστείς, έστω και για λίγο, πολύτιμο είναι και ας παραμείνει στον ...σκληρό σου δίσκο για να το ανακαλείς, έστω νοερά, όποτε το χρειάζεσαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. AAAAAAAAxxxxxxxx οι μυρωδιές!!!!!!!!..Κωστας μοτο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα ήταν υπερβολή αν έλεγα ότι ο "σύντομος" καφές μαζί μου σε ενεργοποίησε;
    Πάντα ήθελα να ήμουν αυτή η αύρα μπλεγμένος στα μαλλιά κάποιας γυναίκας.
    Συνέχισε.. .
    γιατί ο έρωτας μας ελευθερώνει και μας κάνει ποιό τολμηρούς.. .

    ‘Κόντες’

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρω πολύ καλά γιατί μιλάς αγαπητή Στέλλα, όμως τόξερες από την αρχή ότι αυτός που ήρθε ξαφνικά στη ζωή σου και σου την αναστάτωσε τόσο δεν θα έμενε για πολύ... Σε ξεσήκωσε, σε ξύπνησε, σε έκανε να νοιώσεις ΓΥΝΑΙΚΑ μοναδική και υπέροχη σε έκανε να μην θέλεις να ξυπνήσεις από το όνειρο... Έτσι ένοιωσα κι εγώ κάποτε για κάποιον και τον ακολούθησα και χάθηκα μέσα στη δίνη του έρωτά του και όταν πλέον δεν είχε τίποτε άλλο να περιμένει από εμένα με πέταξε. Βλέπεις υπάρχουν τόσες μόνες γυναίκες εκεί έξω και τόσο λίγος χρόνος! Ήξερα ότι είχε τελειώσει αλλά επέμενα, έτρεχα ξοπίσω του, ήθελα να πάρω έστω και μία μικρή δόση από αυτό που μόνο εκείνος με έκανε να νοιώθω, ποδοπατούσα τον εγωϊσμό μου και όσο εγώ έπεφτα όλο και πιό χαμηλά, άλλο τόσο εκείνος ένοιωθε δυνατός και σπουδαίος. Ήξερε ότι μπορούσε να με έχει όποτε ήθελε και παράλληλα να τρυγάει και άλλα φρούτα από τα δέντρα...Ζούσα ένα μαρτύριο, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να χαρώ τίποτε πλέον και παρακαλούσα για την σωτηρία μου... Το Σύμπαν λοιπόν με άκουσε και μου έδωσε την τελευταία κατραπακιά και ξύπνησα... Δεν ήταν εύκολο το ξύπνημα μετά από 5 χρόνια συμβίωσης με αυτόν τον άνθρωπο, αλλά δεν μπορούσα άλλο να λυπάμαι τον εαυτό μου, ούτε να ζητιανεύω ψίχουλα αγάπης έξω από το σπίτι του χτυπώντας τηλέφωνα, πόρτες, την κόρνα του αυτοκινήτου μου... Βλέπεις υπήρχε άλλη μέσα , το αυτοκίνητό της ήταν εκεί που είχα αφήσει εγώ το δικό μου την προηγούμενη ημέρα και το κορμί της γευόταν τον έρωτα στο ίδιο κρεββάτι με αυτόν που είχα λατρέψει τόσο!!! Μάζεψα λοιπόν τα κομμάτια μου και έφυγα όσο πιό γρήγορα μπορούσα... ο δρόμος είχε στροφές και ήταν διπλά επικίνδυνος με τα μάτια να μην βλέπουν από τα δάκρυα...
    Τώρα ένα χρόνο μετά έχω συνέλθει αρκετά και ευχαριστώ αυτή την γυναίκα που χωρίς να το ξέρει ήταν η σωτηρία μου.
    Γι'αυτό κράτα τις στιγμές και προχώρα, πιό πλούσια και πιό υπέροχη, άλλωστε ο πλούτος μας είναι οι εμπειρίες μας σ'αυτή τη ζωή. Σ'ευχαριστώ και ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή