Μια μέρα με χαμόγελα

Η ομορφιά του να έχεις χτυπήσει ένα ταττού, βρίσκεται στο αν πράγματι το έχεις σχεδιάσει στο μυαλό
σου και στο "χαρτί" σου, τόσο τέλεια ώστε να σε εκφράζει η κάθε του λεπτομέρεια,
η κάθε του γραμμή , η κάθε του σκίαση...
Εχω "χτυπήσει" ένα ταττού εδώ κ ενάμιση περίπου χρόνο και σήμερα πήγα για " μύηση"
έναν φίλο μου, που είχε προαποφασίσει να σχεδιάσει το όνομα του γυιου του.
Εδώ και 3 μήνες το συζητούσαμε, γιατί δεν του άρεσε ιδιαιτερα η ιδέα να γράψει απλά ένα όνομα, σε μια ευανάγνωστη γραμματοσειρά.
Σκεπτόμενη λοιπόν τι θα μπορούσε να τον εντυπωσιάσει , γιατί σίγουρα δεν ήθελε να είναι
εμφανώς κατανοητό και σε κοινή γραμματοσειρά... (εξ ου και στην αρχή σκεπτόταν να το περιβάλλει πάπυρος το όνομα ), μου ρθε η καταπληκτική ιδέα να ανατρέξω στο υπέροχο
"λεξικό" του Τόλκιν , όσον αφορούσε στην γλώσσα των ξωτικών!
Ετσι λοιπόν, κ αφού κατέβασα ό,τι βιβλιογραφία είχα και ό,τι site με την εν λόγω "γραφή",
του σχεδίασα εν αγνοία του, το όνομα του γυιού του "Δημήτρης" (που και για μένα είναι λατρεμένο
ως όνομα κι έχω ζήσει πολλά μαζί του) στην γραμματοσειρά της "γλώσσας" των ξωτικών
και
του το παρέδωσα σε ανύποπτο χρόνο πριν ένα μήνα που είχαμε βγει για ποτό.
Εκστασιάστηκε!!!! (ΑΦΟΥ με πέρασε γεννεές τριακόσιες , γιατί στην αρχή δεν πίστευε οτι όντως
έγραφα "Δημήτρης" , κι όχι "τον ΄παίρνω από πίσω" για παράδειγμα, κι ΑΦΟΥ πείστηκε μέσω και των site που τον παρέπεμψα για του λόγου το αληθές κι ΑΦΟΥ  κι ο ίδιος ήταν φαν του Τόλκιν
κι ευτυχώς για μένα σχεδιάζω υπέροχα - αλλιώς θα τρωγα ξύλο)
Πηγαμε σήμερα στον φοβερό Thommy, στο ξωτικό Μενίδι να το χτυπήσουμεεεεεε......
Η πιο ωραία στιγμή της ημέρας για μένα.... ήταν όταν μέσα σε πολλά σχέδια δικά μου και μη,
αλλά και μέσω των site των "λεξικών" του Τολκιν, και οι δύο τους με μια φωνή συμφώνησαν:
Αυτό είναι το καλύτερο σχέδιο!!!! (ήταν το δικό μου)!!!!
Το χτύπησαν.
'Ηταν το πρώτο του.
 (για μας που έχουμε ταττού, το πρώτο , είναι η μύηση... συνήθως μετά , έρχονται κι άλλα που σου χουν στιγματίσει την ζωή..-. εγώ ακόμα έχω μόνο ένα- Αναφέρομαι πάντα σ' όσους τα ταττού τους ΔΕΝ είναι εμφανή συνήθως, κι έχουν "επιλέξει" να απεικονίζουν
κάτι πολύ σημαντικό από την ζωή τους ή την φιλοσοφία τους!
Οχι σ' αυτους που τα χτυπάνε για να τα βλέπει ο κόσμος στην παραλία και συνήθως είναι tribal σχέδια ή λουλουδάκια! - Δεν τους κατηγορώ απλά δεν τους καταννοώ)
Κάπως έτσι τελείωσε μια όμορφη μέρα, ο Τhommy με άλλον έναν θαυμαστή.
Ο φίλος μου, φουσκωμένος σαν πέρδικα για το πρώτο του ταττου - μας τόνισε οτι θα κάνει κι άλλο- με το όνομα της μεγαλύτερης "δημιουργίας" του - όπως λεει τον γυιο του.
Εγώ περήφανη για την ιδέα μου, και το "σχέδιο" που άρεσε στον καλλιτέχνη και στον μυημένο.
Νομίζω οτι τουλάχιστον οι 2 , θα την θυμόμαστε αν όχι για πάντα, για πολύ καιρο αυτήν την μέρα.
Τι θέλει μια μέρα για να γίνει όμορφη.....