Αγλαϊζω αγάπη μου.....αγλαϊζω.....

....Καθόμουν κ σκεφτόμουν την τέχνη.... μια σκέψη που με ηρεμεί κ με ταξιδεύει...
αυτές τις ώρες που στην πατρίδα μου, στην τσέπη μου, κ στην ψυχή μου ....επικρατεί
ένα ωραιότατο χάος.
...μέχρι που "έπεσα" πάνω στο θέμα των φετινών Πανελληνίων της Έκθεσης...
και πριν αρχίσω ν' ασχολούμαι μαζί του, χαμογελούσα στον εαυτό μου... λέγοντας
"Τι ευτυχία, να ΜΗΝ είμαι 17.... και να δίνω εξετάσεις εν μέσω Πολιτικού χάους,
κι ενδεχομένως μιας οικογένειας που θα αδυνατούσε να με στηρίξει όχι μόνο οικονομικά
αλλά και ψυχικά....."
Μ' αυτήν την ψυχολογία, κ ξορκίζοντας την "τύχη" του να μην είμαι τόσο "μπουμπούκι ολάνθιστο"
για πρώτη φορά ίσως, κ φτύνοντας στον κόρφο μου για την απίστευτη αυτή κωλοφαρδία
του να μην είμαι υποχρεωμένη να ορίσω το "μέλλον" μου ,σήμερα, γράφοντας στις πανηλίθιες και χωρίς νόημα πανελλάδικές....
Ανοίγω να διαβάσω το θέμα της έκθεσης , μιας κ με κέντρισε ο τομέας (μιλάει για την Τέχνη
η Κα Αρβελερ από μια συνέντευξή της στο εξωτερικό).....
Περιττό να σας πω οτι έμεινα με το στόμα ορθάνοιχτο, πρώτον για το υπέροχο κείμενο
δεύτερον για το θέμα.... Χάρηκα Τοσο πολύ που αυτο το θέμα ήταν αντικείμενο
ανάπτυξης ....που Ξέχασα εντελώς σε ποιούς απευθυνόταν!!!!!
(γιατι αν απευθυνόταν στα άτομα του περίγυρού μου, σίγουρα θα απαντουσαμε με μεγάλη χαρά μιας κι εχουμε ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ για αυτο με Ιστορία της Τέχνης τουλάχιστον 3 χρόνια και Ιδία πείρα πάνω στο αντικείμενο αφού ειναι ο επαγγελματικός μας χώρος)

Κι εκεί μου γύρισε το μάτι ανάποδα!

Συγγνώμη Κυριε Κράτος.... για να καταλάβω....

Εσυ έχεις διδάξει τα παιδιά σου, έστω κι εγκυκλοπαιδικά, τι σημαίνει Τέχνη...
τα' χεις "γυρίσει" στα Μουσεία μας και τους εχεις "γαλουχήσει" με το να μπορουν , να είναι ικανά
και σε θέση ανα πάσα στιγμή, να εξασκήσουν "κριτική σκέψη"....που δεν ΕΧΟΥΝ ΙΔΕΑ, τι
σημαίνει Καν? η Κριτική σκεψη??????????
Τους έχεις τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα και στήριγμα (από την ύλη την διδασκόμενη μέχρι τους
καθηγητές που τρώνε τα νύχια τους μέχρι να έρθει το διάλειμμά) ώστε να μπορεί οποιοδήποτε
17 χρονο, ν' αναπτύξει άποψη για την Τέχνη εν πρώτοις και για το πως αυτή μας εξυψώνει ως ανθρώπους  αλλά και ως Λαό??????????? Δηλαδή τους έμαθες οτι η Τέχνη μελετώντας την ή θαυμάζοντάς την από κοντά (που είναι κ το κυριότερο βίωμα) είναι σημαντική????????????????

....ωστε να τους ζητάς λαγούς με πετραχείλια?????
Να εξαργυρώσουν δηλαδή μια επιταγή που δεν τους έδωσες ΠΟΤΕ?????

Τι μας λες ρε Κρατούλη..... αλήθεια ε? Γι αυτό κανένα μπουμπουκάκι, δεν έχει πάει ποτέ
στην Ακρόπολη, κι όσα "ψωνίζουν" στο Μοναστηράκι, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΟΥΤΕ ΑΚΟΥΣΤΑ
την Αρχαία Ρωμαϊκή Αγορά την πρώτη στον κόσμο Αγορά (παρ' οτι μπορει να χουν περάσει γυρω γυρω καμμία 500αριά φορες).....
Ούτε η Πνυκα δεν ξέρουν που είναι και τι Αγλαϊζον΄* και μοναδικό σημείο Ενέργειας ακόμα φέρει....
παρ' ότι μπορεί να πινουν 40.000 ποτά το χρόνο, ακριβώς από κάτω της.....
και αναφέρομαι στα πιο χάι σποτς (για να μιλάμε κ την διεθνήν)....
Η μήπως τους έμαθες, αντί για παπαγαλία, στα μαθήματα Ιστορίας και της Γλώσσας (που την Τεχνη δεν την πιάνουν παρά μόνο εξ απαλλών ονύχων)... την κριτική διάθεση του να διαβάζουν κι ανάμεσα απ' τις γραμμές και να ψάχνονται κ να ρωτουν κ να μαθαίνουν κ ν' απορρίπτουν.... (μήπως οι Δάσκαλοί τους , τους τσίγκλισαν ποτέ προς αυτήν την κατεύθυνση?)
Αφού είναι Ηλίου Φαεινότερο οτι ΔΕΝ ΘΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ που να σκεφτονται....Δεν σε συμφέρει....
Οι σκεπτόμενοι πολίτες ειναι Δυσκολοι και πρέπει ν' αποφεύγεται να "καλλιεργουνται"....τα μυαλά τους..... Οι πολίτες που μεγαλώνεις.....πρέπει να 'ναι υπάκουοι και με μυαλά σε Υπνωση - μόνιμη κατά προτίμηση-.....Αυτό δεν θες?????

'Ηλπιζα Κρατούλη.... απο το βάθη της καρδιάς μου....
Να σε διαψεύδανε μυριάδες μαθητές...... και ν' αριστεύαν !.....
Μα ζητάς απο παιδιά στην πιο Δύσκολη Πολιτική εποχή της χώρας.... Να
πρεπει να ΞΕΡΟΥΝ που πατάν κ που πηγαίνουν (άσμα ασμάτων)(σε αντιθεση με σένα)....
Μα να ξέρουν κ πως να πατήσουν εσένα..... χωρίς να το διδαχθούν αλλά και πετυχαίνοντάς το!

Θα γυρίσει ο τροχός.....
Κάποτε θα ξημερώσει μια μέρα, που η Παιδεία.... θα είναι το Αλφα και το Ωμέγα
όπως της πρέπει δηλαδή, για την γερή και Ιερή βάση ενός πραγματικά πολιτισμένου κόσμου.




*(χρησιμοποιώ το επίθετο ορμώμενη από το βαθυστόχαστο κείμενο της Αρβελερ, παρ' οτι αν ρωτήσω συνάδελφό μου ετών 38 τι σημαίνει.... θα μου πει οτι απλά "γαμάω" το όνομα της Θειάς του της Αγλαϊας).....
http://filologos10.wordpress.com/2012/05/21/%CE%B8%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD-%CE%B5%CE%BE%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%83%CE%B5%CF%89%CE%BD-2012-%CE%BD%CE%B5%CE%BF%CE%B5%CE%BB/ (εδώ για όσους θέλουν να δουν το "Θεμα Εκθεσης των φετινών Πανελληνίων)

"Sweet Chery" - M. O. C.

...Αλλο ένα, βροχερό βράδυ στο Morgan City, με υψηλή υγρασία να με τσακίζει
κάτω από την καμπαρντίνα, που έχει μουσκέψει από το νερό που ρέει ποτάμι από το ήδη μουλιασμένο καπέλο μου....
Εχω τελειώσει , με το τελευταίο μου συμβόλαιο..."Γρήγορη εξαφάνιση Αρχηγου Μαφίας"
κάλεσα την Sue κ την παρέα της, κάτι τελειωμένους από το  καμπαρέ του Baton Rouge, αδελφή πόλη της Morgan, που έκλεισε πέρσυ, να "καθαρίσουν"....πτώμα και ό,τι άλλο,
και κατευθύνομαι με φτιαχτό χαμόγελο από τα "τσιγάρα" του Sam,-που άναψα ένα αμέσως μόλις τέλειωσα την "δουλειά"....και ρούφηξα μία γερή ,μέχρι τα πόδια, τζουρα - στο στέκι.
   Ενα παγωμένο bourbon είναι ό,τι πρέπει για να καλμάρω και να φιλτράρω την όψη μου κάτι τέτοιες ώρες.
  Το "Sweet Chery", είναι από τα λίγα Member's Only- Clubs που έχουν απομείνει ανοιχτά, στην αριστοκρατική πλευρά της Λουιζιάνας, αλλά και με την πρέπουσα ποιότητα, στο show του.
  Μ' αρέσουν τα κορίτσια του..ο χορός..... η μουσική του ΄30 φουλ πασπαλισμένη με τρία σαξόφωνα κ δύο τρομπέτες....(μεγάλη  ιστορία τα πνευστά στην μουσική)
 τα κοκτέιλς που πηγαινοέρχονται...
Ο κόσμος που συχνάζει ίσως όχι, αφού πάντα μπορεί να είναι το επόμενο συμβόλαιό μου, αλλά η ατμόσφαιρα όλη....είναι τόσο βαθιά αρσενικο-στοχοποιημένη.
Περνάω καλά εκεί μέσα ,όπως κ κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του.
Το μόνο που με διχάζει στην όλη διαδικασία "διασκέδασης" εκεί... είναι πως τα κορίτσια που
 "κάνουν κηδεία" στο κομψό δερμάτινο πορτοφόλι μου, είναι συνήθως οι
"ταχυδρόμοι" της όποιας νέας μου αποστολής.
Και πάντα πως τυχαίνει, να μ' ενημερώνουν στην "κορύφωση" της υγρής και καθ' όλα θερμής
διασκεδασής μου επαναφέροντάς με στο στεγνό τώρα.... τς τς τς....
Χα, τώρα που το σκέφτομαι ,ευτυχώς  υπάρχουν κ τα δώρα -βλέπε πούρα - που συνοδεύουν την νέα αποστολή....με ακριβό κονιάκ σε κρυστάλλινο ποτήρι.....
 
   Μου άνοιξαν την πόρτα, αμέσως μόλις με αναγνώρισαν απ' το λεπτό γυάλινο φινιστρίνι της.
...και μου 'ρθε πάλι αυτή η οικεία μυρωδιά - φέρνοντάς μου ένα αληθινό χαμόγελο αυτή τη φορά στο στόμα μου -  πούρου, βαρελιού νοτισμένου ουισκίλα, και γαλλικού γυναικείου πατσουλιού.....
Χε.....όλη αυτή η αίσθηση μαζί με τα ημίγυμνα κορμιά των κοριτσιών του καμπαρέ, που πάνε κ έρχονται, ανάμεσα στους εκλεκτούς τους πελάτες..... ακρο-ακουμπώντας τυχαία όλους μας,
και μοιράζοντας χαμόγελα....κ πεταχτά φιλάκια.....και την μουσική που ακούγεται απ' την κορυφαία Blues Band, της Νέας Ορλεάνης.
Μμμμμ....μ' αρέσει εδώ.
Κάθισα στο μπαρ, αριστερά , στο σκαμπώ που μόνο τ' όνομά μου δεν γράφει,
κοιτώντας απέναντι λοξά την ημίκυκλη υπεριψωμένη σκηνή του μαγαζιού -οπου  ήδη, τα κορίτσια τραγουδούν και χορεύουν κι εκτός από χάρμα οφθαλμών αισθάνομαι κι ευτυχία ώτων καθώς ακούω το αγαπημένο μου "Come on Babe, Why don't we paint the Town" - ενώ πολλοί κάθονται κι απολαμβάνουν στα μικρά διάσπαρτα τραπέζια στο κέντρο.
   Ο Sam με σέρβιρε στο λεπτό, χωρίς να χρειαστεί καν να παραγγείλω.
Κάτι στο βλέμμα του μου χτύπησε κουδουνάκι στον εγκέφαλο...αλλά πάλι, ήταν δύσκολη αυτή η εβδομάδα, με δύο συμβόλαια, πολύ βαριά ,που έληξαν.... οπότε σκέφτηκα οτι απλώς γίνομαι
υστερικός. Πάντα το φοβόμουν αυτο, στη δουλειά μου. Μην ξυπνήσω κάποια μέρα,
με το μυαλό μου να 'χει γίνει βίδες και σπασμένα γυαλια και πολλά θρύψαλα.... ΔΕΝ πρέπει να τρελλαθώ ._
Ξέρω πολλά, για τους πάντες σε όλη την Λουιζιάνα και το Αρκανσας.
 Κάτι που είναι φρίκη από μόνο του.
Δεν θέλω να φανταστώ , τί θα πάθουν αν μάθουν οτι μου σάλεψε.
Χα, Εγώ, τί θα πάθω δηλαδη.....
και καλά εγώ.... δεν με νοιάζει για μένα τίποτα....αλλά Εκείνη....τρέμω οτι ,θα την Κάψουν!
(τρέμω?.... πρώτη φορά το παραδέχομαι αυτό στον εαυτό μου....!παρατηρώντας οτι το δεξί μου χέρι, αυτό που δεν πυροβολεί ή μαχαιρώνει - ευτυχως- εχει αρχίσει το τρέμουλο...)
"Hello daaaaarling"...μια χαδιάρικη φωνή , με διακόπτει από την υπολανθάνουσα μορφής,βουβή υστερία μου....
Η Louise, μία  από τις protege' μου,σε αυτό το μέρος, μόλις κατέβηκε από την σκηνή που τέλειωσε το νούμερό της.
Τινάζει τις τεράστιες βλεφαρίδες της παιχνιδιάρικα...που πλαισιώνουν τα τεράστια μπλε της, μάτια ,κάτω απ΄' την μαύρη περούκα τύπου τσάρλεστον girl....
 "Ερχεσαι συχνά εδώ? Δεν σ' έχω ξαναδεί".....μου λέει και μου προτείνει με το τσιγάρο στα χείλη, να της ανάψω....
Ετσι ξεκινάει το παιχνίδι πάντα , ανάμεσά μας. Κάθε φορά προσποιούμαστε οτι βλεπόμαστε
για πρώτη φορά Και κάθε φορά που την έχω γυμνή και την παίρνω όρθια στα κάγκελα, είναι ....
σαν την Πρώτη φορά.
Μουρλια γυναίκα....αισθησιακά φτηνή, και με γοητεύει που ακόμα και μ'ένα άγγιγμά μου....τελειώνει!
Την ώρα που φέρνει στα χείλη της, την πανάκριβη σαμπάνια που την κέρασα, χαμογελώντας μου πονηρα
κι ενώ ήδη 'εχει βάλλει τα μαγικά της δάχτυλα μέσα από το φερμουάρ του παντελονιού μου....
   Σε δευτερόλεπτο βρίσκεται ξαπλωμένη μέσα στο αίμα της, μπροστά στο πάτωμα του μπαρ,
ενώ σφαίρες με εκωφαντικό ήχο, πετάνε από γύρω μου  προς όλες τις κατευθύνσεις....
ξαπλώνοντας με μιας, το μισό μαγαζί από πελάτες....και σταματώντας την μουσική μαχαίρι...
από τα "χέρια" Ολης της μπάντας..... κι ενώ ο εκέφαλός μου, προσπαθεί σε δεύτερη φάση
να συλλάβει το νόημα της εικόνας που βιώνω.... νιώθω ένα χέρι να μ' αρπάζει από το πίσω μέρος
του γιακά του σακακιού μου τραβώντας κ στιφογυρνώντας με , στην μέσα πλευρά και κάτω από το μπαρ, οπου κυριολεκτικά Πέφτω, με ηλιγγιώδη ταχύτητα κάτω από μια καταπακτή - το πατωμα του μπαρ- που άνοιξε κάποιος, μέσα σε απόλυτο σκοτάδι ,
πέφτω και σκάω κάτω , πονώντας ολόκληρος,
μέσα σε μια ζοφερή μυρωδιά από σκατά και βαριάς σαπίλας που μου καίει
τα ρουθούνια.
Και τότε κάποιος , με χτυπάει στο κεφάλι.

συνεχίζεται...